Mestres Historia

Os Mestres: o torneo desexado por todos os xogadores. Celebrouse en Londres desde entón 1975 Cun cartel de gañadores que fala por si só. O torneo Masters está reservado para os mellores xogadores de toda a historia, como podes ver no noso humilde repaso á súa historia.

Hoxe en día, os Mestres son disputados por 16 mellores xogadores do Ranking Mundial de Snooker oficial. Pero non sempre foi así. Na súa primeira edición en 1975, dez xogadores tiveron a honra de abrir o torneo e entrar na historia deste fermoso deporte, chamado snooker.

O xogador Inglés, John Spencer (morreu en 2006) entrou na historia do Mestre, despois de derrotar (9-8) no decisor ao galés Ray Reardon. Spencer logrou o título e 2.000 libras concedidas ao campión.

Ray Reardon, dominador do snooker na década do 70, quitou a espiña da derrota con John Spencer na próxima edición (1976). Reardon derrotado na final (7-3) ao inglés Graham Miles, un Miles que chegou á final tras derrotar (5-4) nas semifinais o seu compatriota e actual campión John Spencer.

Edición 1977 tivo o primeiro e único duelo galés nunha final de Masters. Os protagonistas que entraron na historia do Welsh Snooker, foron o citado Ray Reardon, coa súa terceira final consecutiva e Doug Mountjoy, un Mountjoy que logrou a vitoria nun novo decisivo na final (7-6) con Reardon como protagonista.

Alex Higgins converteríase no protagonista das seguintes edicións do Mestrado, logrando o machado de chegar a catro finais seguidas.

Edición 1978 continuou co mesmo formato de 10 xogadores, co aumento de 1.000 libras para o gañador do torneo. Alex Higgins levouse o premio, tras derrotar na final ao canadense Cliff Thorburn, por un apretado 7-5 para el huracán norirlandés.

Mestres finais 1978

En 1979 Alex Higgins repetiu final, esta vez, cun xogador pouco coñecido hoxe, el sudafricano Perrie Mans, finalista do campionato mundial (Historia do Campionato Mundial) en 1978. Higgins sucumbiu na final ante Mans por unha puntuación de 8-4.

Entramos na década do 80, cun Master que seguiu o seu camiño co mesmo formato, pero ano tras ano aumentaría os seus premios económicos.

Nas edicións de 1980 e 1981, tivemos os mesmos protagonistas na final (Alex Higgins e Terry Griffiths). De novo tivemos un xogador galés na final, o mítico Terry Griffiths. Griffiths converteuse no terceiro xogador galés en gañar o prestixioso torneo, tras derrotar na final Furacán Higgins cun marcador de 9-5. Higgins volveu da derrota na próxima edición, como podemos ver nas seguintes imaxes:

https://www.youtube.com/watch?v=SPjelY8NKfE

Steve Davis conseguiría chegar á súa primeira final de Masters en 1982. O seu rival sería Terry Griffiths (terceira final consecutiva) que chegou á final tras derrotar en semifinais a Alex Higgins por un axustado 6-4. Davis estaba xogando o seu segundo torneo Masters. No seu debut (1981) Foi derrotado (5-3) en primera ronda por el jugador sudafricano Perrie Mans, derrota que non lle afectou moito a Davis, xa que acadaría o seu primeiro título de Mestre (9-5) nunha final que podedes gozar a continuación:

https://www.youtube.com/watch?v=DrPIF-0w5Z0

O Máster foi modernizado en 1983 cun formato de 16 xogadores, e un total de 55.000 mil libras en premios con 16.000 deles para o gañador.

Cliff Thorburn conseguiría chegar a unha nova final, cinco anos despois da súa primeira final con Alex Higgins. Nesta ocasión, o xogador canadense levou a vitoria, despois de derrotar por un apretado 9-7 Welsh Ray Reardon.

Chegamos á edición de 1984 con varios protagonistas (3) e o despegue do Master, como nos din os números. 115.000 libras en premios con 35.000 para o gran campión e 11.000 libras para os 'atrevidos’ que é capaz de facer unha ruptura máxima 147 ou máis.

Comezamos polo primeiro protagonista, O canadense Kirk Stevens (o atrevido). Steven non conquistou o título, nin sequera chegou á final, pero entrou na historia do Masters e do Snooker, ao facer o primeiro descanso máximo do torneo Masters.

Kirk Stevens 147 Mestres 1984 Semifinais Jimmy White

Seguimos cos dous protagonistas da gran final do Máster 1984. Terry Griffiths chegou á súa cuarta final de Masters, igualando a fazaña (lonxe) de Alex Higgins (Higgins lograría 5 final) e Ray Reardon. O seu rival sería o talentoso e novo xogador inglés, Jimmy White. Disfruta da gran final:

O Master seguiu medrando a pasos axigantados, cun canadense como principal protagonista das edicións de 1985 e 1986. En primeiro lugar imos gozar dun dos duelos máis mediáticos da década do 80: Alex Higgins e Steve Davis. Duelo que tivo lugar na primeira rolda do Masters de 1985:

Seguimos co protagonista canadense, nas citadas edicións de 1985 e 1986, o gran acantilado Thorburn. Thorburn, conocido en el mundo entero por lograr el primer descanso máximo no campionato do mundo (Teatro Crucible). Tamén puido ser o primeiro xogador en acadar dúas vitorias consecutivas no torneo Máster., e bolsa 62.500 libras.

Na edición de 1985 derrotó en primera ronda al futuro campeón del mundo (1985) Dennis Taylor (5-3), en cuartos de final a Ray Reardon por un contundente 5-0, y en las semifinales y final hizo lo propio con Jimmy White (6-4) e Doug Mountjoy (9-6) respectivamente.

O camiño de Thorburn para defender o seu título e lograr o triplete no Masters (ambas fazañas serían un récord) Non foi doado. De novo, enfrontouse a un futuro campión do mundo na primeira rolda (1986) Joe Johnson, do que se desfixo cun rotulador de 5-3. En cuartos de final derrotou a Griffiths (5-2) e nas semifinais a Tony Knowles (6-4). Na final enfrontaríase a Jimmy White, a quen derrotou a través dun claro 9-5. Cliff Thorburn, campión do mundo 1980, estaba facendo historia de novo para o Canadian Snooker.

Na edición de 1987 reviviríase unha final histórica co primeiro e único duelo ata a data de norirlandeses nunha final de Masters. Os protagonistas non foron outros que os Furacán Alex Higgins e o actual campión do mundo daquela época, Dennis Taylor. Un Taylor, que conseguiu derrotar en semifinais (6-5) o actual campión do torneo Cliff Thorburn.

Mestres finais 1987

Steve Davis, o gran dominador do Snooker na década do 80, fixo a súa segunda aparición nunha final de Masters en 1988. Final lembrado por ser o primeiro con dous xogadores ingleses, y única hasta la fecha con uno de los marcadores a 0 na entrega de premios. O récord en cuestión está en mans do xogador inglés Mike Hallet. A pesar da dolorosa derrota (9-0) ante o todopoderoso Davis. Hallet tivo un torneo máis que brillante. Derrotando a dous campións do mundo no camiño, Dennis Taylor (5-3) e Alex Higgins (5-2). Nas semifinais desfíxose do futuro campión do mundo (1991) John Parrot, por un apretado 6-5.

Stephen Hendry Masters

En 1989 o torneo Masters viu o debut do que se considera o xogador de Snooker máis especial, falamos do escocés Stephen Hendry.

Hendry, debutou no Masters co xogador inglés Willie Thorne, do que se desfixo por un claro 5-2 co seu primeiro cento no Masters (114) para rematar o xogo. Segunda rolda, fixo o mesmo (5-3), co xogador galés Terry Griffiths. Stephen Hendry, a pesar da súa mocidade, Xa tiña ben tomada a medida de Griffiths, derrotándoo nos seus catro partidos anteriores. En semifinais enfrontaríase ao actual campión do torneo, Steve Davis. Davis, igual que os griffiths, Xa sabía o que era tratar nunha mesa de Snooker co mozo xogador escocés. Hendry, lograría a vitoria cunha puntuación de 6-3 e o seu segundo centenar no Masters (119 ao final sería o descanso máis alto do torneo).

O seu rival na final sería o inglés John Parrot. Parrot xa se enfrontara a Hendry seis veces antes., cun balance favorable para o xogador escocés con 5 victorias, por só unha vitoria do xogador inglés. Balance que afirmou Stephen Hendry na súa primeira final de Masters, facendo sete medio centos (89, 64, 62, 61, 59, 58, 52) para conseguir o seu primeiro título de Mestre e Triple Coroa.

O Mestre chegou á década do 90 (iso significa que seguimos co actual campión do torneo).

Stephen Hendry defendía o título, e rapaz o defendeu!. No seu camiño cara á final desfíxose de Steve James na primeira rolda (5-2), un James que viña de eliminar a Alex Higgins para 5-2 (Ronda Wild Card). Segunda rolda, Volveu enfrontarse ao rival do seu debut no Máster, Willie Thorne. O partido non pasou á historia pola súa brillantez, pero valeulle a Hendry acceder a unha nova semifinais de Masters. Stephen Hendry, unha vez, non logrou despregar o seu gran xogo de fondo, un par de descansos foron suficientes (65 e 64) para vencer a Jimmy White nas semifinais por un axustado 6-4 e poder disputar a gran final, co mesmo protagonista da anterior edición (John Parrot).

Mestres finais 1990

https://www.youtube.com/watch?v=JDqaiK5KGJE

Os Mestres de 1991 estaba dotado de 350.000 mil libras en premios, 100 mil deles para o gañador.

Permitiranos centrarnos só nun xogo: a gran final con Stephen Hendry (terceira participación e terceira final) y Mike Hallett. Lembrar a final que xogou Hallet na edición de 1988 co 9-0 a favor de Steve Davis. Se ven a final entenderano 😉

No ano olímpico de Barcelona '92, lanzouse unha nova edición do Master, con Stephen Hendry como gran favorito: tras lograr igualar a marca do xogador canadense Cliff Thorburn, con tres coroas Mestras (Hendry consecutivamente).

Non foi suficiente para que Stephen Hendry igualase o récord de Thorburn., pero en oitavos (Martín Clark 5-0) e os cuartos de final só cederon un cadro (Dean Reynolds 5-1). En semifinais, unha vez, Foi o verdugo do xogador inglés Jimmy White. Aínda que as brancas lograron o descanso máis alto do torneo 139, non foi suficiente para someter ao poderoso Hendry, que foi imposta por un apretado 6-4.

Se dice que White sufrió a Hendry en el Teatro Crucible (4 finais perdidos) e nós (EspañaProSnooker) Dicimos que John Parrot o sufriu nas finais do Masters. Parrot conseguiu chegar á súa terceira final en catro tempadas e unha vez máis o seu rival foi o gran dominador do snooker da época.

Stephen Hendry, no inicio da final, deulle poucas opcións a John Parrot. Hendry entrou ao descanso cun a 4-0 arriba e a 136 no último dos cadros. O resto do partido alternaron os cadros ata chegar ao 9-4, o que supuxo o cuarto título consecutivo para Stephen Hendry. Todo un récord histórico.

Seguimos con Stephen Hendry e a súa relación amorosa co torneo Masters (1993). Todo indicaba que Hendry ía ter un camiño fácil ata as roldas finais.. Pero non foi así: na primeira volta enfrontaríase ao mozo e talentoso xogador irlandés Ken Doherty. Hendry marcou un bo territorio de inicio, tomando os tres primeiros cadros con a 129 no primeiro deles. Doherty non se deixou intimidar, dando a volta ao xogo (4-3). E unha vez máis, Stephen Hendry, mostrounos todo o seu talento, logrando dos centenas de forma consecutiva (105 e 131) para rematar o xogo.

En cuartos de final eliminou ao inglés Gary Wilkinson, con varios breaks gañadores (101, 92, 84, 69) que deu paso a unha nova semifinais. Nas semifinais enfrontaríase ao seu compatriota Alan McManus: o encontro caeu ante o actual campión por un axustado 6-4, con estes descansos: 105, 78, 73, 72, 65, 62 a carga de Stephen Hendry.

O rival de Stephen Hendry na final sería o xogador tailandés James Wattana, gañador de varios títulos importantes e futuro semifinalista do campionato mundial dobre, además de lograr tres descansos máximos, entre outros logros.

Stephen Hendry, despois de acadar o seu quinto título de Máster (consecutivos) foi o gran favorito para a edición de 1994. E demostrouno ao situarse na gran final con moita soltura. (acaba de perder 6 cadros, dous en cada rolda). O seu rival na final sería o seu compatriota Alan McManus, iso significaba que teríamos por primeira vez e, ata hoxe, unha final de Masters con xogadores escoceses.

O derbi escocés non defraudou en canto a emoción. O descanso máis alto da final foi asinado polo actual campión (Hendry), con una gran centena de 115 puntos, más cinco medias centenas (80, 69, 67, 62, 58). McManus no desplegó un gran juego de larga distancia con tan sólo tres medias centenas (83, 61, 55) antes de chegar ao decisivo da Gran Final do Mestre 1994:

Mestres 1995

En 1995 teriamos, unha vez, un escocés xogando a un gran nivel e un inglés facendo o mesmo. O xogador escocés debutou no Masters e tivo que gañar a rolda de Wild Card para acceder ao sorteo final. Polo xogador inglés, foi a súa segunda participación no Máster (primeiro cadro final). Estamos a falar dos coñecidos John Higgins e Ronnie O'Sullivan.

O camiño dos dous xogadores cara á gran final non foi nada sinxelo. John Higgins tivo que eliminar en cuartos de final (5-1) ao seu compatriota e actual campión do torneo Alan McManus. Higgins deu poucas opcións con poucos números (descanso 91, 89, 73, 55) que falan por si sós. Nas semifinais viu as caras con Jimmy White, que daquela era un dos grandes xogadores do circuíto. Atesorando varias finales perdidas en el Campionato do Mundo, estatus que no pudo reflejar en la mesa, como indica o marcador (6-1 Higgins Pará).

Ronnie O'Sullivan, debutou no cadro final, co tres veces finalista do torneo (89, 90,92) e Campión do Mundo en 1991, Inglés John Parrot. O partido chegou ao punto decisivo coa vitoria de O'Sullivan tras un descanso de 58 puntos. Nos cuartos de final desfíxose facilmente do mítico Terry Griffiths para 5-2. Peter Ebdon esperado nas semifinais, tras eliminar a un tal Stephen Hendry en cuartos de final tras ir 4-2 abaixo.

Semifinales Masters 1995

Ronnie O'Sullivan v Peter Ebdon

A gran final prometía moito! despois do gran camiño percorrido por ambos os xogadores. Podedes gozar do espectáculo no seguinte vídeo.

Mestres finais 1995

Ronnie O'Sullivan v John Higgins

Mestres 1996

O torneo seguiu aumentando os seus premios, cunha figura de 125.000 libras para que o xogador levantase o Trofeo no Centro de Conferencias de Wembley en Londres (Inglaterra); o formato tamén cambiou (primeira rolda, cuartos e semifinais ao mellor de 11 cadros), que actualmente mantenemos.

O actual campión do torneo (Ronnie O'Sullivan) Era un dos grandes favoritos xunto cos escoceses Stephen Hendry e John Higgins. Derbi que viviríamos na primeira volta. Hendry estaba chegando ao Master of 1996 un Honras que fala por si só. O torneo foi máis que interesante e calquera se atreveu a prever o gañador da suculenta figura de 125.000 libras, xa que no resto do cartel había dous campións do mundo ingleses, Steve Davis (6 Títulos) e John Parrot (1 cualificación). Sen esquecer o seis veces Subcampión do Mundo e gañador do Máster en 1984 Jimmy White, e o campión de Masters en 1994 Alan McManus.

O percorrido dos favoritos na primeira volta deixounos o citado Derbi escocés. Stephen Hendry comezou a máquina cunha pausa da marca da casa (95), cousa que non impresionou a un novo e codicioso John Higgins, devolvendo o descanso gañador cun gran cento de 121 puntos. Higgins continuou engadindo cadros no marcador, acadando unha vantaxe de 4-2. O campión do mundo estivo en problemas e a súa reacción foi rápida, Hendry non conseguiu grandes descansos, pero si conseguiu dar a volta ao marcador (5-4 arriba) a só un cadro da vitoria. Que veu no seguinte cadro:

Para continuar….